Privé-eigendom anarchisme, zoals bepleit door de econoom Hans-Herman Hoppe, is kritisch over open grenzen. Hoppe staat bekend om zijn libertaire argument voor immigratiebeperkingen vanuit een privé-eigendomsstandpunt. Hij stelt dat, door de verzorgingsstaat en publieke wegen, de komst van onuitgenodigde migranten gelijk staat aan een invasie.
Om zijn argument te onderbouwen, zegt Hoppe dat vrije handel in goederen een verzender en een ontvanger vereist. Goederen hebben namelijk geen eigen wil. Handel is wederzijds voordelig, aangezien transacties alleen plaatsvinden wanneer beide partijen ervan profiteren. Hoppe stelt dat dit niet altijd het geval is bij immigratie:
‘Er kunnen zendingen (immigranten) zijn zonder gewillige binnenlandse ontvangers. In dit geval zijn immigranten buitenlandse indringers en vertegenwoordigt immigratie een daad van invasie. De basisbeschermingsfunctie van een regering omvat de preventie van buitenlandse invasies en de uitzetting van buitenlandse indringers.’
Een voorbeeld hiervan is een asielzoeker die in een land aankomt zonder toestemming van de lokale bevolking en een tent opzet in een park. Maar het is lastig om hetzelfde argument te gebruiken wanneer we economische migranten beschouwen. Iemand uit Breda die werk zoekt in Amsterdam komt ook ‘onuitgenodigd’. Deze persoon heeft echter nog steeds de vrijwillige medewerking van een werkgever/opdrachtgever nodig om werk te vinden en een verhuurder voor onderdak. De overdreven harde taal van ‘buitenlandse indringers’ zou net zo goed kunnen worden gebruikt voor iemand die onuitgenodigd komt uit een andere buurt als uit een ander land.
Zijn immigranten buitenlandse indringers?
Hoppe stelt dat het wel degelijk uitmaakt waar mensen vandaan komen. Bewegingsvrijheid binnen een land leidt niet tot grote problemen. Maar als een land de grenzen opent met de hele wereld dan zijn de gevolgen rampzalig:
‘Kan er enige twijfel bestaan over hoe rampzalig zo’n experiment zou uitpakken in de huidige wereld? De VS en Zwitserland zouden worden overspoeld door miljoenen immigranten uit de derde wereld, omdat het leven op Amerikaanse en Zwitserse openbare wegen comfortabel is vergeleken met het leven in veel gebieden van de derde wereld. De kosten van de verzorgingsstaat zouden de pan uit rijzen en de economie zou ineenstorten, aangezien de welvaart die in het verleden is opgebouwd – zou worden geplunderd. De beschaving in de VS en Zwitserland zou verdwijnen, net zoals dat ooit gebeurde in Rome en Griekenland.’
Dit komt neer op ‘importeer de derde wereld, word de derde wereld’. Maar hoewel dit vaak wordt herhaald, is het lastig om voorbeelden te vinden. Er zijn wel tegenvoorbeelden. De VS had tot 1921 zeer weinig immigratiebeperkingen. Weinig mensen beweren dat dit ‘experiment’ rampzalig was.
Er bestaan ook recentere voorbeelden. Puerto Rico werd in 1898 Amerikaans grondgebied en Puerto Ricanen hadden enkele jaren later het recht om vrij naar de VS te verhuizen. Zijn ze allemaal naar de VS verhuisd? Nee; het duurde tot 2006 voordat de Puerto Ricaanse bevolking in de VS groter was dan de bevolking in Puerto Rico. Hetzelfde kan gezegd worden over EU-lidstaten. Armere EU-landen ‘overspoelen’ de rijke landen niet. Dus ja, er kunnen twijfels bestaan of het verminderen van immigratiebeperkingen rampzalig zal zijn.
Is de immigratie-ervaring van Europa rampzalig geweest?
Laten we een stap terug nemen voordat je deze vraag beantwoordt. Stel dat je iemand ontmoet met ‘klimaatangst’. Deze persoon stelt zichzelf constant bloot aan nieuws over droogte, overstromingen, hittegolven en andere extreme weersomstandigheden. Waarschijnlijk heeft deze persoon ‘klimaatangst’ omdat hij voortdurend wordt blootgesteld aan slecht nieuws. Hoewel het nieuws kan verwijzen naar feitelijke klimaatproblemen, volgt daaruit niet dat de algemene trends aantonen dat de wereld ten onder gaat.
Misschien kun je deze persoon overtuigen door het rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) te geven. Deze IPCC-rapporten zijn eenzijdig (aangezien ze nooit de positieve effecten van klimaatverandering behandelen), maar ze stellen ook niet dat het einde der tijden voor de deur staat. Het lezen van een IPCC-rapport geeft een meer gebalanceerd beeld van klimaatverandering dan de reguliere media.
Waarom is dit relevant? Het is relevant omdat politiek rechts een andere boeman heeft: immigranten. Verhalen over migranten die verkrachten, stelen, moorden, enz. vullen regelmatig de nieuws feeds van mensen. Terwijl individuele anekdotes net zo feitelijk kunnen zijn als extreme weersomstandigheden, geven ze een vertekend beeld van wat er in Europa gebeurt. De criminaliteit in Europa heeft in werkelijkheid de afgelopen tien jaar een neerwaartse trend:
Sceptici zouden kunnen aanvoeren dat deze neerwaartse trend komt omdat mensen tegenwoordig minder snel aangifte doen van misdrijven. Maar de moordcijfers (die niet noemenswaardig ondergerapporteerd worden) vertonen volgens Eurostat zelfs een nog sterkere neerwaartse trend:
Het is waar dat bepaalde migrantengroepen hogere criminaliteitscijfers hebben dan andere. Criminaliteitscijfers verschillen ook naar geslacht, leeftijd en etnische groep. Dit betekent niet dat we de vrijheid van mensen moeten beperken omdat ze deel uitmaken van een groep met een hoger criminaliteitsprofiel. Voor de libertariër wordt de relevante vraag hoe criminaliteit bestreden kan worden terwijl het principe van ‘onschuld tot het tegendeel bewezen is’ wordt gehandhaafd. Als iemand niet wil nadenken om dit voor elkaar te krijgen behalve door immigratie beperken, dan zijn hun zorgen over criminaliteit niet oprecht.
Als voorbeeld: kiezers willen graag meer “blauw op straat”. Maar criminelen worden zelden betrapt door de buurtpolitie. Rechercheteams pakken criminelen op. En deze teams zijn vaak ondergefinancierd. Een libertaire oplossing zou zijn om deze recherchefunctie uit te bereiden met een beloningssysteem voor gecertificeerde ‘premiejagers’. Deze premiejagers kunnen toegang te krijgen tot misdaadgegevens en de politie helpen om verdachten op te sporen.
Natuurlijk zijn er andere kritiekpunten op immigratie. Maar het is duidelijk dat vrije migratie niet leidt tot de ineenstorting van de beschaving. In feite zou er ook te weinig immigratie kunnen zijn in Europa, aangezien de buitenlandse bevolking slechts 6,1% van de totale bevolking uitmaakt vergeleken met bijvoorbeeld 30% in Zwitserland. In de Verenigde Arabische Emiraten is de inheemse bevolking zelfs ‘vervangen’ door buitenlanders; die laatste groep is 88% van de bevolking. Maar toch hebben geen van die landen een ineenstortende economie, zoals Hoppe hierboven beschreef.
Er lijkt zelfs een correlatie te zijn dat landen met een hoger percentage buitenlanders hoger scoren in een economische vrijheid index dan landen met minder buitenlanders. Dit betekent niet noodzakelijk dat ‘meer immigranten = meer (economische) vrijheid’. Maar het tegendeel kan ook niet bewezen worden. We kunnen ons allemaal een hypothetische situatie voorstellen waarin communisten massaal migreren, een meerderheid vormen in een land, en dan de dictatuur van de meerderheid vormen. Maar dit zijn hypothetische scenario’s: de meeste mensen willen gewoon hun leven verbeteren in plaats van abstracte politieke idealen te promoten (‘The Political Brain‘ van Drew Westen en ‘The Myth of the Rational Voter’ van Bryan Caplan zijn aanbevolen boeken hierover).
Het Hoppeaanse ideaal?
In het Hoppeaanse ideaal zou al het eigendom privébezit zijn. Dit betekent dat er geen staat is en geen staatsgrenzen. Er is dan ook geen juridisch onderscheid tussen burgers en buitenlanders. Dit betekent niet dat er helemaal geen grenzen zouden zijn: elk stuk land zou eigendom zijn van iemand. Er bestaat geen bewegingsvrijheid tenzij dit door de eigenaar toegestaan wordt. Dit is het best te contrasteren met de huidige status quo:
‘(…) door gebruik te maken van openbare wegen, en door te verblijven op openbaar land en in openbare parken en gebouwen, kan een immigrant potentieel het pad van elke binnenlandse inwoner kruisen, zelfs verhuizen naar iemands onmiddellijke buurt en praktisch op zijn drempel belanden.’
Om te voorkomen dat immigranten bij de voordeur belanden is de Hoppeaanse oplossing om ervoor te zorgen dat immigranten een ‘geldige uitnodiging’ hebben. Dit zou een contract kunnen zijn tussen een burger en een immigrant. Het contract zorgt ervoor dat de uitnodigende partij ‘juridische verantwoordelijkheid aanvaardt voor de acties van zijn genodigde gedurende zijn verblijf. De uitnodiger is volledig aansprakelijk met zijn eigendom voor eventuele misdaden die de genodigde begaat tegen de persoon of het eigendom van een derde partij.’
Maar laten we dit systeem goed doordenken. Het Hoppeaanse ideaal maakt namelijk meer immigratie mogelijk, niet minder. Waarom? Omdat elke burger een immigrant kan uitnodigen en alle aansprakelijkheidsrisico’s kunnen worden geminimaliseerd door middel van verzekeringen en borgsommen. Hoppe’s ‘alleen op uitnodiging’ immigratiesysteem zou minder restrictief zijn dan alle andere immigratiesystemen in de westerse wereld (Noot van de redactie: behalve het Zwitserse systeem dan, dat enige overeenkomst vertoont met het ideaal van Hoppe).
Denk er eens over na. Elke burger kan uitnodigingen verkopen aan immigranten in ruil voor een bedrag dat de aansprakelijkheidsverzekering ruimschoots dekt. De aansprakelijkheid beperkt uitkeringsmisbruik maar over het algemeen zou het Hoppeaanse ‘alleen op uitnodiging’ immigratiesysteem de totale migratie doen toenemen, niet beperken. Dezelfde conclusie geldt voor Hoppe’s privé-eigendom anarchisme, aangezien er niet eens een juridisch onderscheid is tussen ‘burgers’ en ‘buitenlanders’.
Er zijn libertariërs aan beide kanten van het immigratiedebat, met sterk uiteenlopende perspectieven over vrije migratie. Hoewel het bovenstaande de kloof niet volledig oplost, kan de uitnodigingsbenadering gezien worden als een stap in de goede richting voor beide partijen: voor Hoppe’s aanhangers biedt het een middel om ‘ongewenste’ immigratie te vervangen door ‘gewenste’ immigratie (dat wil zeggen, het beperken van onproductieve migranten). Voor de voorstanders van vrije migratie biedt het een middel om immigratie toegankelijker en minder bureaucratisch te maken.
Dit artikel is eerder verschenen op WeSpeakFreely.
Door Imre Wessels